Erakusketak
Jaume Plensa CVNEren mendeurreneko upategian
Artista katalanak denborarekin, gorputzarekin eta espazioarekin elkarrizketan aritzen den gong instalazio bat aurkezten du.
CVNEk (Compañía Vinícola del Norte de España) bere Nabe II enblematikoaren ateak ireki dizkio berriro ere arte garaikideari –XIX. mendearen amaieran eraikitako mendeurreneko espazio bat–, eta oraingoan Jaume Plensaren pieza batekin egin du, orain arte erakutsi ez zena. Artista katalanak A lo largo del día aurkezten du, formatu handiko instalazioa, Haroko Barri de l'Estació auzoko upategi historikoan bisitatu ahal izango dena 2026ko hasiera arte.
© James Sturcke
Lana 24 gong zintzilikariz osatuta dago, eguneko ordu bakoitzeko bat, bakoitza ingelesezko hitz bat grabatuta duela. Publikoa gonbidatuta dago haiekin elkarreraginera, jotzera eta bibrazioak gorputzean eta espazioan zehar oihartzuna izan dezan. Plensa normalean bere baitan itxitako aurpegi femeninoen eskulturekin lotzen den arren, proposamen honek haren ezaugarri diren elementu batzuk mantentzen ditu. Gong-ek, figurek bezala, esanahiz betetako isiltasuna mantentzen dute, introspekziora gonbidatzen duen energia atxikia dariote. Lan desberdinak dira, bai, baina filosofia poetiko berak animatuta. Rocío Plana Freixas arte historialariak eta bere lanaren adituak dioenez, “Plensak lehenago ere gong-ekin lan egin du urarekin eta fluidoekin lotutako lekuetan, eta badago zerbait atabikoa lotura horretan”. Horrelako upategi batean, denbora eta atsedena behar duten likidoz inguratuta, pieza ere sartzen da.
© James Sturcke
Artistak Vanitats aldizkariari emandako elkarrizketa batean azaldu zuenez, lana hautatzeko prozesua ez zen berehalakoa izan. “CVNEk erakusketa egitera gonbidatu gintuenean, egun asko, denbora asko, aste asko eman genituen zein lan izango zen egokiena eztabaidatzen. María Urrutia —upategiko jabekidea eta marketin zuzendaria— estudioan etorri zitzaigun. Guretzat, ardoaren mundua guztiz ezezaguna zen. Upategi batean erakusketa egitea? Ez genekien nola egokitu naturalki, baina denbora baten ondoren esan genuen: bueno, zergatik ez? Izan ere, gauza asko genituela komunean deskubritzear geunden”.
Erakusketa hau CVNEk arte garaikidearekin urteetan mantendu duen konpromisoaren parte da. 2014an, ildo horri ekin zioten Eduardo Chillidaren El viento que no vemos-ekin, eta ordutik, Cristina Iglesias, Anthony Caro eta Pablo Palazuelo bezalako izenak igaro dira hemendik. Ideia da ardoa eta artea eskutik esku doazen istorio bat eraikitzen jarraitzea. María Urrutiaren arabera, “guretzat, arteak eta ardoak hizkuntza bera partekatzen dute: denboraren, eraldaketaren eta emozioaren hizkuntza”. Eta gaineratzen du “Plensak ikusgaiaren eta ikusezinaren arteko elkarrizketa sakon hau beste inork ez bezala irudikatzen duela”.
© James Sturcke
