Pintura eta eskultura eskutik esku doaz Lluís Ventósen unibertso sortzailean, urteak daramatzan artistak bere lana ehuntzen, artearen eta kultura herrikoiaren formetan eta koloreetan inspiratuta —bai berean bai besteetan—, baita itsas munduko eta nabigazioaren misterio eta istorioetan ere. Bere pieza bakoitza tradizioaren eta irudimenaren arteko zubi bat dirudi, lurraren eta itsasoaren artekoa, ikuslea begi hutsez ikusten denaz haratago doazen paisaia bisualak eta emozioak esploratzera gonbidatuz.

Lluís Ventós. Dolores gaztea. Akazia egurra.
Urriaren 30etik azaroaren 29ra, Mascarons lanak erakutsiko ditu Bartzelonako Sala Parés-en, 1998tik erakusketa egiten duen espazioan. Materialekiko grina handia du —jatorri ezberdinetako egurretatik hasi eta granito, marmol edo brontzeraino—, eta badaki haien edertasun puruena eta funtsezkoena nola agerian utzi. Bere estetika garbi eta soila oreka perfektua bilatzen duten konposizioetan islatzen da, non forma geometrikoak abstrakziorantz luzatzen diren, bere margolanak harmonia lasai eta neurtua emanez.
Ignasi de Planellek erakusketari buruz idazten du: “Berak zeharkatu dituen itsasontzietara eta berak zeharkatu dituenetara itzuli da. Egurra, burdina eta intuizioa jarri ditu besteek itsasontzi bat bakarrik ikusiko luketen lekuan. Eta hogeita sei itsasontzi hogeita bat maskara bihurtu ditu. Baina, kontuz, hemen ez da itsasontzi bat ordezkatzea. Bertan bizitzea da, hitz egitea. Maskara bakoitza bizitzaren zati bat da; eskultura-aitortza bat; bela bat bezala zabaltzen den istorio bat. Ukimenetik, memoriatik eta maitasunetik jaiotzen diren piezak dira. Itsasoarekiko, bere jendearekiko eta erresistentzia modu bat ere baden bizitzeko modu bat maitatzea. Izan ere, errealitatean, erakusketa ez da objektu isolatuen serie bat, hogeita sei piezez osatutako eskultura bakarra baizik. Birformulatu”.

Lluís Ventós Koyduk-en burdina
Lluís Ventós abstrakzioaren eta eskultura garaikidearen arteko zubia ehuntzen duen artista da, sinboloak eta material-esentziak intuizio finez arakatuz. Bere lana pinturaren eta eskulturaren artean dabil, egurra, metala, beira edo harria kultura herrikoiaz eta gure memoria kolektiboaren sustrai primitiboenez hitz egiten duten formetan eraldatuz. Bere pieza bakoitzak ikuslea formaren, bolumenaren eta materiaren joko sotilean galtzera gonbidatzen du, pertzepzioa esnatuz eta materiaren sinbologian bizi diren istorio ezkutuak iradokiz.