Erakusketak
Argazkilaritza oroitzapen gisa: Pasqual Maragallek denbora harrapatzen du Toni Catany Zentroan
2026ko irailaren 12tik otsailaren 1era, Pasqual Maragallen argazkiekin 'Denboraren harrapaketa' erakusketa.
Toni Catany Nazioarteko Argazkilaritza Zentroak ostiral honetan, irailaren 12an, inauguratuko du Capturing Time erakusketa, 2026ko otsailaren 1era arte ikusgai egongo dena, Pasqual Maragallen argazkiekin, Pasqual Maragall Fundazioarekin lankidetzan antolatuta. Erakusketak argazkilaritzaren eta memoriaren arteko elkarrizketa proposatzen du, Pasqual Maragall ekonomialari eta politikari katalanaren figura ardatz hartuta, 2007an Alzheimerra diagnostikatu ziotena. Proiektuak memoriaren hauskortasunaz eta irudiaren indarraz hausnartzera gonbidatzen gaitu, denboran geratzen denaren lekuko gisa.
Erakusketak 2010. urtera iristen den zubi bat ezartzen du, Maragallek bere Nokia telefono mugikorrarekin ateratako irudiak berreskuratu zituzten garaia, eta orain argitaragabeko argazkiak gehitzen dizkiete. Kamera soil horrekin ikusi eta sentitu zituen uneak harrapatu zituen, bere presentzia mantentzeko beharrak bultzatuta. Memoriaren hauskortasunak identitatearen higadura ere dakar —bai indibiduala bai kolektiboa—, eta argazki hauek irudiekin bere ahanztura geldiarazten saiatzen den norbaiten keinu bihurtzen dira.
Llucmajorreko Toni Catany Nazioarteko Argazkilaritza Zentroan Teresa-M. Sala i Gariciak komisariatutako aldi baterako erakusketa honek Pasqual Maragall eta Toni Catanyren arteko adiskidetasuna ere gogorarazten du. Maragall Bartzelonako alkatea zenean, eta hiria bere bizilagunen ikuspuntutik ezagutzeko gogoz, egun batzuk herritar batzuen etxeetan lo egitea erabaki zuen. 1987an gaua Toni Catanyren etxean eman zuen, Nou de la Rambla kalean. Erakusketak topaketa hori jasotzen du, gaur egun baten gabeziak eta bestearen presentzia lausoak markatua, memoriaren, adiskidetasunaren eta galdutako denboraren arteko elkarrizketa bat ehunduz.
Erakusketa osatzen duten irudiak dokumentazio bisual hutsa baino haratago doaz: grafitiak, paisaiak, autorretratuak eta eguneroko eszenak Maragallek bere identitatearen eta denboran duen existentziaren aingura gisa gorde nahi izan zuen oroimenaren zati bihurtzen dira. Bere begiradaz, askotan apal eta zuzenarekin, harrapatutako une bakoitzak inguruko munduarekiko harreman intimoa agerian uzten du, baita denborak ezabatzeko mehatxua zuena atxikitzeko saiakera ere. Argazki hauek ahanzturarekin etengabeko elkarrizketa baten lekuko isil gisa funtzionatzen dute, memoriaren hauskortasuna islatzen duen keinu pertsonal sakona, baina baita hura gordetzeko borondatearen indarra ere. Haietan, uneen iragankortasunaren eta marka uzteko beharraren arteko tentsioa hautematen da, irudi bakoitza memoriaren desagerpenaren aurkako borroka txiki bat balitz bezala, hauskortasuna edertasun eta presentzia iraunkor bihurtzen duen iraunkortasun ekintza bat.
